Dorian, altijd rustig ontspannen. In een interview zei hij op de reactie van de zilveren medaille winnaar dat hij de grootste surfer aller tijden was: dat dat van veel grotere waarde is dan de medaille. Hij gaf Sharon na haar goud tips over wat erop je afkomt.
De spelen waren krap een week bezig en alles viel tegen in Nederland, geen zwem medailles, geen gouden tijdrit, geen judo goud.
Nu aan het begin van de tweede week is er een beste lijst winnaars: Dorian, Sanne, Sharon, Anna, Elis, Maaike en Ilse allemaal goud zes in totaal. In een wereld die bij elke minder prestatie instort volgens alle sportcommentatoren is er een licht punt. Al deze gouden medailes worden gewonne door eerlijke mensen, sporters die nog primair reageren. Sanne die belt met Rutte en tegen de reporter zegt: “ja hartstikke leuk allemaal hoor”. Sharon die haar tijd niet weet, niet belangrijk ik was er als eerste. Elis bij haar familie tegende boording. Allemaal op rechte echte emotie.
Niet zoals Ranomi waarbij het loskwam na het interview.Lag het aan haar dat het erna gebeurde? Nee, er staat een bak aan tranenjagers met microfoons, camera’s en radioapparatuur. Waarom zou iemand persé direct na een prestatie; goed of slecht direct naar de pers moeten. Bij alle judoka’s werd er door gepord tot de meeste braken. Natuurlijk emotie verkoopt, maar ga niet als journalist opzoek naar die traan of die quote. Laat sporters weer primair kunnen reageren, als het tol is is het zo, maar soms is het naatje. Zelfs bij de NOS vinden ze primaire reacties af en toe leuk.
En laten we alle prestaties vieren met elkaar.
synchro 